rippling facade
Het concept van de Rippling Facade is kinetische energie omzetten in elektrische energie, middels piëzo-elektrische elementen aan de buitenzijde van de noordgevel. Het piëzo-elektrisch effect is het fenomeen waarbij kristallen van bepaalde materialen onder invloed van druk (de stof wordt samengedrukt of uitgerekt) een elektrische lading produceren. Opgevangen regenwater op het dak stroomt langs de gevel, bestaande uit 637 blaadjes, naar beneden. De bladeren zijn middels piëzo-elektrische staafjes bevestigd aan de gevel. De bladeren komen in beweging door het vallende water, de bladeren vervormen op hun beurt de staafjes en schone energie wordt gegenereerd.
De Rippling Facade is een herontwerp voor de noordgevel van de Kunsthal te Rotterdam, ontworpen door Rem Koolhaas (OMA). In tegenstelling tot de overige gevels van het gebouw is
hier er een zichtbare relatie tussen de binnen- en buitenomgeving. Architectonisch betekent dit: binnen is buiten en buiten is binnen. De tentoonstellingsruimte (gelegen achter de noordgevel) zou zich moeten focussen op de kunst binnen, in plaats van het uitzicht naar buiten. Voor Architectuurstudio IR is de architectonische betekenis van de noordgevel: binnen is binnen en buiten is buiten.
Om deze architectonische betekenis vorm te geven is er een tussenruimte ontworpen tussen binnen en buiten. Deze tussenruimte wordt gekarakteriseerd door water. Nederland is een waterland, water is de meest stabiele factor waar we kunnen vertrouwen, in vergelijking met de zon en wind. De Rippling Facade genereert 6,4 x 105 kWh / jaar in Rotterdam. Dit is 32% van de totale energiebehoefte van de Kunsthal.
